မီးေတာက္ရစ္သမ္

မီးေတာက္ရစ္သမ္ (၁) အခုလို … လွပေအးစက္ေနတဲ့ညမွာပဲ ငါ … ပ်ိဳးထားတဲ့ ျမႏွင္းဆီဟာ … ၾကယ္တစ္ရာ ၿခံရံၿပီး ေႂကြက်သြားခဲ့တယ္။ တိမ္လႊာမ်ဥ္းေကာက္ေတြကလည္း ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရဲ့ မီးအိပ္မက္မွာ ေရႊမ်က္ရည္ေတြ စိုလက္လာၿပီလို့ မွိုင္းညိဳ့ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးကို တီးတိုးေျပာၾကားလိုက္တယ္။ “ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ”… ဟာ ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ့နိဂုံးလို ေနာက္ဆုံးမွာ … မီးခိုးလုံးမ်ား ျဖစ္သြားေရာ့မလား…လို့ ႏွုတ္ခမ္းကိုက္ၿပီး…ငါစဥ္းစားဖူးတယ္။ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို ျပဳစားဖို့ အဘယ္နတ္ဘုရားထံ နင့္လက္ေတြ ျဖန္႔ ကားေတာင္းခံခဲ့သလဲ … ငါ့ရာဇ၀င္ခပ္က်ဲက်ဲကို ငရဲမီးထဲ တြန္းခ်လိုက္ခ်င္တယ္။ သံေယာဇဥ္…ဆိုတာ အေရာ၀င္လို့မေကာင္းတဲ့ ေခြးကေလးပါပဲ …။ ေလာကဓံဦးတုန္းက … အလြန္းအၾကဴးေသာက္ခဲ့တဲ့ အရက္တစ္ခြက္ ခုမွ…စံပယ္ရြက္ေပၚမူးလဲ… အသည္းကြဲတယ္…ဆိုတာ သီခ်င္းေလးေတြ တိုးတိုးညည္းရင္းက … ထိရွခဲ့တဲ့…ေသြးမဲ့ဒဏ္ရာတစ္ခ်က္ပါ… သိုးေက်ာင္းသားရဲ့ ခံနိုင္ရည္နဲ႔ နတ္ဘီလူးေတြရဲ့ သတိရျခင္းမ်ိဳးက ငါ့ကို…ဆီးမိုးထားတယ္…။ စက္႐ုပ္ကို ဒူးေထာက္က်ေစတဲ့ နင့္ရဲ့…မ်က္၀န္းစိမ္းလဲ့မွာ… ငါ…ဘယ္လိုမွ ေမ့မရတဲ့ မဟာလကာတၤစ္ပိုင္းတစ္စ…ရွိေနေလရဲ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ငါ ျပန္လည္ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့ပါမယ္… ခ်စ္ေသာ..ဖဲႀကိဳးဝါကေလးရယ္… (လက္နက္မပါဘဲ… စစ္၀ကၤပါမွာ ငါ…မတိုက္ရဲဘူး…) ညံ့တယ္လို့ပဲ… လက္ညႇိုးထိုးၿပီး ေျပာလိုက္ပါေတာ့…။ လၽွပ္စစ္မၽွင္တန္းလို… ပူလင္းျပင္းထန္လြန္းတဲ့ သူ႐ူးတစ္ေယာက္ရဲ့ ေပြ႕ဖက္မွုေတြထဲ… ခု…ရထားတို့ ဥၾသဆြဲလိုက္ၾကၿပီ… “…ၿပီးဆုံးသြားပါၿပီ… …အားလုံး ၿပီးဆုံးသြားပါၿပီ…”တဲ့။ (၂) အေရွ႕ေလေတြတိုက္တုန္းက ခါးကုန္းေနတဲ့ ငါတို့ရဲ့ ျမရာပင္အိုႀကီးဟာ တုန္ယင္ခ်ည့္နဲ႔စြား ယိမ္းထိုးေနေတာ့တယ္ …။ ေက်ာင္းေတာ္ရဲ့ စည္းအျပင္ ေႏွာင္းရိပ္ေတြ တစ္လြင္လြင္နဲ႔ ထင္ေယာင္ထင္မွား လမ္းေပၚမွာ ငါစဥ္းစားတာ… နင့္အေၾကာင္း ေခါင္းစဥ္မ်ားစြာပါပဲ။ ထိပ္ထားရယ္... အီဂ်စ္ျပကၡဒိန္ထဲက မိုးတိမ္ေတြရြာမယ့္ေန႔ နင္နဲ႔ငါ ျပန္လည္ဆုံေတြ႕ၾကရင္ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္..။ ငါက ဆပ္ျပာပူေဖာင္းကို ခိုစီးၿပီး ျမင့္မိုရ္ေတာင္ႀကီးနဲ႔တိုက္မိမွာ စိုးရိမ္ရွာသူ မဟုတ္ခဲ့…၊ ဒါေပမဲ့… ေလေပြလမ္းေၾကာင္းမ်ားမွ တုန္ဝါးေဖ်ာ့ေအး “သစၥာ”ကို ပဲ့တင္သံနဲ႔ပဲ ျပန္ေပးနိုင္ခဲ့သူ…။ ငါ့ကိုသတ္…ငါ့ရင္ဘတ္ကို ထိုးခြဲေဖာက္လွန္ၾကည့္ ငါ့လက္သီးထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားတဲ့ သုညတစ္လုံးပဲ ရွိလိမ့္မယ္…။ ၀ိုင္ယာႀကိဳးေတြ “ေထာင္း”ခနဲ မီးပြင့္ျပတ္ေတာက္ၿပီး ႐ုတ္ခ်ည္း ေမွာင္အတိက်သြားတဲ့ “အႏၶ”တို့ရဲ့ အိမ္အိုမွာ… ေတေလပီသစြာ…ငါေနတယ္။ တိတ္ဆိတ္…ျပာလဲ့ေနတဲ့ည… ေရတြင္းထဲ ေခါင္းငုံၿပီး… “….”ကို ခ်စ္တယ္…လို့ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္…ဟစ္ေအာ္တမ္းတရတာ.. ဘာေၾကာင့္ပါလဲ…။ “အုံ႔ပုံးခ်စ္” သီခ်င္းကို မဆိုခ်င္ဘဲ ဆိုရတာ ေရႊရည္စိမ္ထားတဲ့ လက္ပစ္ဗုံးကို ကိုက္မ်ိဳရသလိုပါပဲ…လို့ အက္ကြဲေနတဲ့ မယ္ဒလင္ႀကီးက… ငါ့ကိုေျပာျပတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔… မိုးကို ဆန္႔ေျမႇာက္ထားတဲ့ မမီနိုင္ေသာ ကမ္းလက္ေတြဟာ ဟိုး…တိုန္းကလိုပဲ ငါ့ဆီမွာ…ေျမမွုန္ေတြ စြန္းထင္လၽွက္ပါပဲေလ…။ (၃) “လူဆိုတာ… လင္းေဝစိမ္းျမတဲ့ ပန္းညမ်ားစြာထက္ သရဲေျခာက္ရာ ညတစ္ညကို..ပိုသတိရတတ္တယ္” ငါေသသြားခဲ့လို့ရွိရင္ ငါ့ရဲ့သခၤ်ိဳင္းဂူမွာ… ၾကက္ေျခခတ္တစ္ခုကိုသာ မွတ္တိုင္အျဖစ္ စိုက္ေပးထားပါ။ တကယ္ေတာ့…အဲဒါဟာ ငါသိသမၽွ ေလာကဓမၼကို အႂကြင္းမဲ့ ေဖာ္ျပသြားျခင္ပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဟိုးငယ္ငယ္…ေက်ာင္းမေျပးတတ္ခင္တုန္းက ခေရပြင့္ျပထားတဲ့ သခၤ်ာတစ္ပုဒ္ ငါ့အေပၚ ခုန္အုပ္ၿပီး မင္နီေတြ ရဲခနဲ႔ သုတ္သြားဖူးတယ္။ ငါ…သတၱိေကာင္းကင္မွာ..နီလြင္ထစ္ခ်ဳန္း တစ္…ႏွစ္…သုံး အနက္ရွိုင္းဆုံး ထိုးက်ပစ္လိုက္တယ္။ ထူးလွတယ္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ… ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ လူေတြရဲ့ မဟာဘုတ္ေဗဒင္ထဲမွာမွ ငါကလည္း “အဓိပတိဖြား”ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာကိုး။ အိမ္အျပန္ညမ်ားစြာမွာ… ဘယ္သူမွ မေျပာခ်င္တဲ့စကားေတြ ေပြ႕ပိုက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ “လူမိုက္”လို့ျပန္ေခၚခဲ့ရတယ္။ ၁၉၉၃…၁၉၉၄… ငါ့ကဗ်ာေလးေတြ ေဆြးေျမ့ေၾကကြဲ လမ္းေဘးအုတ္ခုံေပၚ လဲက်ေနတယ္…။ ႏွင္းျမားတစ္လက္ရဲ့ အဆိပ္နဲ႔ နိမိတ္မေကာင္းတဲ့ပုံျပင္ မျမင္ဘူးေသာ ေန႔မ်ား…ညမ်ား ပိေတာက္ပိုင္းဖ်ားမွာ…၀ပ္တြားစု႐ုံး ငါ့ကို…ခ်ည္ထုံးခဲ့တာ… (ခု…အခ်ိန္တိုင္ေအာင္…) အလင္းစိမ္းတန္းေတြ ရစ္ဖြာလို့ကြယ္။ (၄) ၿမိဳ့ျပင္လမ္းေကြ႕က ေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ ဂ်စ္ပဆီေတြလို ျဖစ္ခဲ့သမၽွကို ရယ္ကာေမာကာ ျပန္ေျပာနိုင္တဲ့အက်င့္ေလး ေသြးေအးေအးနဲ႔ ႀကိဳးစားေမြးနိုင္ခဲ့ၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာက္ေခတ္၊ေၾကးေခတ္ န်ဴကလီးယားကင္ဆာ၊အနာဂတ္ေခတ္ အားလုံးအတြက္ ေသခ်ာတဲ့ ငါ့…ေၾကညာခ်က္ကေတာ့ နင့္ကို ထာ၀ရ ခ်စ္ေနမယ္ဆိုတာပါပဲ…။ ထိပ္ထားရယ္… ျဖစ္နိုင္မယ္ဆိုရင္… ဂန ၳ၀င္ပန္းပုရပိုဒ္မွာ… နန္းသုံးအကၡရာနဲ႔ ျခယ္မွုန္း နင့္နာမည္ေလး စာသုံးလုံးကို စီရီသီကုံးေပးခ်င္တယ္…။ နင့္အေပၚထားတဲ့ ငါ့ရဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ မိုးေပၚကိုဦးေမာ့ၿပီး ၀င္းပစြာ လင္းျမတုန္ခါေနတဲ့ ေရႊဝါေရာင္မီးေတာက္မီးလၽွံလိုပါပဲ…။ ေက်ာင္းေရွ႕က စံပယ္႐ုံမွာ ဗီးနပ္စ္ရဲ့ နကၡတ္တို့ တလက္လက္ျပာေဝမွုန္သင္း ေက်ာင္းခန္းတြင္းမွာ… လမင္းကေလး သာခဲ့ဖူးတယ္… …။ ခ်စ္ေသာ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ရဲ့ ပန္း႐ုပ္လႊာကို ေမၽွာ္ေတြးရင္း ေဆြးလ်ညႇိုးေခြ ေျဖမေျပသူေလး အတၳဳပၸတၱိ ျမရာပင္ႀကီး သိပါတယ္။ ကမၻာဦးလူတို့လည္း (ဂူနံရံမွာ) ငယ္ကၽြမ္းမ်က္ႏွာေဝ၀ါး ပညာရွင္ႀကီးမ်ားရယ္… ပါဠိစာလုံးေတြနဲ႔ ငါ့အေပၚ မဆုံးျဖတ္ပါနဲ႔ဦး…။ “ခ်စ္သူကိုေတာင္ ခ်စ္တယ္လို့ မေျပာရဲတဲ့ေကာင္… ရာစုတစ္ေထာင္ေနရစ္ခဲ့… ထိုသို့ျဖင့္ စကားမဲ့ေစသတည္း” ျမရာပင္ႀကီးရဲ့ ညည္းတြားသဲ့သဲ့ သန္းေခါင္ယံ ငွက္ဆိုးအုပ္နဲ႔အတူ ႐ုတ္တရက္လန္႔ပ်ံသြားတယ္…။ ခ်ိဳ့တဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားဘ၀ ဆႏၵရဲ့ မေျပလည္မွု အနီေရာင္မွတ္တမ္းတစ္ခုနဲ႔ ခ်စ္သူအတြက္ ပန္သစၥာ ေၾသာ္…ငါ့ကိုေလ… နားလည္ပါ…နားလည္ပါ… နားလည္စမ္းပါ…။ (၅) အဲ့ဒီေန႔ရက္ေတြမွာ မာန္နတ္ရဲ့ ဘယ္ဘက္လက္က အနက္ေရာင္ က်မ္းခ်ပ္တစ္ပိုဒ္ဟာ ငါ့ကို စီးနင္းတိုက္ခိုက္ဖို့ ျမင္းကႀကိဳးတို့ကို ျပင္လို့“သ”လို့ေနခဲ့ေပါ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ ေရႊနဲ႔စက္၀ယ္လို့ မရတဲ့ ေနာက္ဆုံးကလူရဲ့ အေတြ႕အၾကဳံမွာ… သံမွုန္ေတြ ကပ္ပါေနရဲ့ ငါ…ဘာကိုမွ မေၾကာက္ခဲ့ဘူး။ ေဟာဒီေလာက ေတာက္ေလၽွာက္ “ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက သုညနဲ႔စာရင္ ဗလာစာအုပ္ေပၚက သုညကျမတ္တယ္”တဲ့ အဲဒီေအာ္သံကို ငါရယ္ေနခဲ့တယ္။ “မင္းကေကာ…ဘာလဲ” လို့ အနႏၲေတြက ဝိုင္းေမးေတာ့ ၁…၂…၃…၄…၅… ငါ…အကုန္စဥ္းစားတယ္ ၆…၇…၈…၉…၀… တစ္ခုမွမဟုတ္ဘူး ငါ့အတြက္ ဂဏန္းမရွိဘူး …။ ေသြးနဲ႔ယက္တဲ့ ကတၱီပါစလို နီလြရွင္းေတာက္ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ လွပတဲ့ ႏွလုံးသားက ဂီတသံစဥ္ ႏွင္းဆဝိညာဥ္မွာတင္တဲ့ ကမၺည္း လကြယ္ညေရာက္တိုင္း…ငါ ဂစ္တာတီးေနမယ္…။ က်ဆုံးေတာ့မဲ့ စစ္သူရဲအိုက ငယ္ဘ၀က ဓားနဲ႔ခ်စ္သူကို ျပင္းရွစြာ သတိရလိုက္သလိုမ်ိဳး နင့္ကို ငါသတိရေနတယ္။ ထိပ္ထားေရ… ထိပ္ထားေရ… ထိပ္ထားေရ… သစ္ခုတ္သမားေတြ မရွိတဲ့တိုင္းျပည္မွာ ငါ…လယ္သမား ျဖစ္ခ်င္တယ္ … နင္…ဘုရင္မ…လာမလုပ္ရဘူးေနာ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ… တံစဥ္တစ္လက္ရဲ့ က်င့္၀တ္မွာ သန္လ်က္အတြက္ ပန္းခူးေပးခြင့္ မပါလို့… ရြာဇနပုဒ္နဲ႔ မိုးေရထဲ ငါ…တစ္ေယာက္တည္း မ်က္ရည္ဝဲေနရပါဦးမယ္…။ ငါကလည္း ခက္တယ္… ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႔ ေနမ၀င္အင္ပါယာ ဘယ္ဟာယူမလဲလို့ ေမးလာရင္ ဒုတိယအရာကို ငါ…ျငင္းတယ္…။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ေမွာက္ထားတဲ့ ငါ့ရဲ့ ကံေကာ္ရြက္ဖဲခ်ပ္ကေလးေတြ ေလာကႀကီးကို အမၽွေဝရင္း ကာလမ်ားစြာ…ၾကာၿပီေကာေလ…။ (၆) ေတာင္ညိဳမွာပ်ိဳးတဲ့မိုးေတြ နင့္မ်က္ႏွာလုံးကို တိုးသက္တဲ့အခါ ေတာင္ပင္လယ္က ေဗဒါေတြဟာ ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ေဟး … ငါေျပာမယ္ … … … အက္ဆစ္တိမ္ခိုး…တို့ မုတ္သုန္ကို ႏွိုးပါ ဒီလူဆိုးအတြက္လည္း မိုးၾကမ္းတို့ တစ္စက္စက္ရြာပါ…။ “မထိုက္တန္သူဆိုတာ လြင့္ေမ်ာရမွာပါပဲ…” ခြဲခြာျခင္းဟာ … ခရမ္းျပာက်ည္ဖူးကို အဆိပ္ခ်ိဳေတြ လိမ္းသုတ္ ႏွလုံးသားတည့္တည့္ဆီ ခ်ိန္ရြယ္ေမာင္းျဖဳတ္လိုက္တယ္ …။ သက္ျပင္းေဝ၀ ခေရတို့ ႏွင္းစက္ဖားလ်ား မ်က္ရည္ကိုစားတဲ့ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ စကားမဲ့ည ငါဟာ … ထက္ပိုင္းခ်ိဳးခံရတဲ့ တစ္ျခမ္းပဲ့ “လ”ပဲ ျဖစ္တယ္။ အိပ္မက္ထဲက ကမၻာစစ္လို အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းညေနအိုက… ေျမကိုရွိခိုး … ျမဴခိုးတို့ ေပ်ာင္းအိညြတ္တြဲ လူငယ္ဘ၀ရဲ့ ညရိပ္တို့ မွုန္ေဝ၀မ္းနည္းခဲ့ရတယ္။ အခင္ဆုံး မျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ အခင္ဆုံးေတြအေၾကာင္းေျပာတိုင္း သတိရမိေနက် သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီ ငါ…မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သြားမယ္…။ ၿပီးေတာ့… ခရိုးခရိုင္…လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ ကဗ်ာအေၾကာင္း စာအေၾကာင္းေတြေျပာရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္လည္ဖန္ဆင္းပစ္မယ္..ကြယ္။ အရက္သမားက သူတစ္ပါးကို လြမ္းဆြတ္တာ ရယ္စရာမဟုတ္ပါဘူး တစ္ရံတစ္ခါရဲ့ ျပန္မလာတဲ့သူတို့ သိၾကဖို့ေကာင္းတယ္…။ ေလညင္းကေလးေရ… ငါ ခ်စ္ျမတ္နိုးရတဲ့ ကမၻာရဲ့ထိပ္ထားကို သူ႔ဆံႏြယ္ခက္ေလးေတြ ဖြားခနဲ လြင့္ဝဲသြား႐ုံ တစ္ခ်က္ေလာက္ အုံ႔သည္းတိုက္ခတ္ေပးပါ…။ ေလစီးထဲမွာ ဖြာၾကဲလွပေနရွာမဲ့ သူ႔ရဲ့ကေသာဆံမြကို အေဝးကေန…ရွိုက္ေမႊးလြမ္းဆြတ္ပါရေစဦး ေနာ္…။ (၇) အထီးက်န္ေတာင္ကို အုပ္စိုးဖို့ နတ္ျပည္က ရြာခ်တဲ့ ငါ့အတြက္…အညတရမိုး…ေရ ေနပါေစေတာ့ …။ အဲဒီညဟာ တစ္ျခမ္းပဲ့ “လ”က အသက္ေပးၿပီး ကာကြယ္ခဲ့ရတဲ့ အလံမလံမီ “ည”…ျဖစ္တယ္။ ျမက္ရိုင္းက… မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းကို နမ္းမရသလိုမ်ိဳး ေနနဲ႔လက… တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မပိုင္ဆိုင္နိုင္ၾကသလိုမ်ိဴး ရိုးသားစြာ…တို့ေဝးလိုက္ၾကပါစို့။ ခ်စ္သူကို ျမတ္နိုး႐ုံနဲ႔ အရာရာကို လက္ျဖန္႔ မိုးေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တဲ့လူငယ္ ခု …ခၽြင္းခ်က္နဲ႔ လက္နက္ခ်လိုက္ပါတယ္ …။ ေတေလဘ၀ရဲ့ ပထမဆုရ အမွားေတြကို လြယ္အိတ္ညိဳထဲထည့္ၿပီး မီးအိမ္လက္ဆြဲ… ရာဇ၀င္ထဲမွာ ခရီးဆက္ရဦးမယ္။ ထိပ္ထားေရ … ကေခ်သည္တို့ရဲ့ ေတးေတြနဲ႔ ၿငိမ္ေအးေပ်ာ္ရြင္ ထာ၀စဥ္ ခ်မ္းေျမ့ေစသား … ေကာင္းေသာ မိုးေသာက္ခ်ိန္၌လည္း ၿငိမ္သက္တည္ၾကည္ေစ… ငါ … ဆုေတာင္းေပးေနမယ္…။ ပန္းခူးရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေနရင္း … စကားေျပာရင္း … သီခ်င္းေလးေတြဆိုရင္ … မင္း …ငါ့ကို ေမ့သြားမွာပါ …။ ခ်ိဳးျဖဴ...စစ္ယဥ္ေက်းမွု အႏုပညာနဲ႔ သမိုင္းသစ္ရစ္သမ္ အဲဒါေတြကို နားလည္ေပးနိုင္တဲ့တစ္ေန႔ မေသဆုံးေသာလမ္းကေလးမွာ တို့...ျပန္လည္ဆုံေတြ႕ၾကမယ္...။ ခုေတာ့…သြားေတာ့ေနာ္ ငါ ခ်စ္ျမတ္ရတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ေတြနဲ႔ မိန္းမပ်ိဳကို “ဘ၀” ဆိုတဲ့ မာယာနိုင္ငံအိုက … ေစာင့္ႀကိဳလို့ ေနေရာ့မယ္ … သာမညလမ္းခြဲမွာ … ၀မ္းမနည္းသလို ငါတို့ႏွုတ္ဆက္ မနက္ျဖန္ခါမွာ … ေအာင္ျမင္ပါေစ မနက္ျဖန္ခါမွာ … ေအာင္ျမင္ပါေစ မနက္ျဖန္ခါတိုင္းမွာ … ေအာင္ျမင္ပါေစ … ထိပ္ထားေရ။ တာရာမင္းေဝ (သိုးေဆာင္းဂစ္တာတစ္လက္ရဲ့မွတ္တမ္းမွ)